In eerste instantie werd onderstaande tekst gebruikt als reactie op een tekst van medestudent Didier Demelin. Abram de Swaan heeft het in zijn boek over de mogelijke problemen die zich stellen door migratie van armen, indien gemeenten (als enigen) hun poorten openstellen en armenhulp aanbieden, terwijl andere gemeenten dit niet doen. Dit deed mij besluiten om de gemaakte reactie ook te gebruiken voor mijn opdracht.
Abram de Swaan had het er over in zijn boek Zorg en de Staat. Een verstoring van het systeem van armenzorg, waarbij een gemeenschap zijn deuren opent voor armenzorg en anderen niet, zorgt voor een overspoeling door desperate hulpzoekers.[1]
Is dit vandaag de dag ook niet het geval?
Voor iedereen liggen de schrijnende beelden, van mensen die in de bijtende koude buiten moeten overnachten omdat de overheid geen opvang voor hen vindt, nog vers in het geheugen.
Het is ondraaglijk dat in een welvaartsstaat als de onze mensen de nacht buiten moeten doorbrengen in de winter. De beelden leidden tot veel emotionele reacties.
Maar, hoe erg het ook is en hoe graag ik “de vragende blik van het kind” (zie de tekst van medestudent Didier Demelin) zou willen beantwoorden, wij moeten de waarheid onder ogen durven zien.
De noodsituatie ontstond omdat het aantal vluchtelingen enorm toenam (en nog steeds toeneemt). Einde november waren er 17.841 aanvragen, goed voor naar schatting 23.193 personen. In de meest extreme prognoses zullen dit jaar meer dan 25.000 mensen asiel in België gevraagd hebben.[2]
Het aanzuigeffect van asielzoekers door het Belgisch beleid mag niet geminimaliseerd worden.
Marie Arena (PS), liet destijds de illegalen in de opvangcentra zitten in afwachting van een regularisatie. Dat heeft zeker nieuwe asielzoekers naar hier gelokt. Ook het verblijf op hotel van, en de dwangsommen aan asielzoekers die niet opgevangen kunnen worden, hebben een aanzuigeffect. En altijd maar nieuwe opvangplaatsen creëren - in vakantiehuizen van mutualiteiten en vakbonden zoals cdH voorstelt -, versterkt dit aanzuigeffect alleen maar.
België lijkt in het buitenland wel het beloofde land, eens binnen moet je nooit meer vertrekken. De welvaartstaat komt daardoor onder druk te staan.
Het asielstatuut wordt misbruikt om opvang en een verblijf in ons land te krijgen. Onder de asielzoekers, waar het de afgelopen weken over ging, zitten naast mensen die op de vlucht zijn voor politieke dreigingen in hun land ook avonturiers, werkzoekenden en zelfs leden van georganiseerde gauwdievenbendes.
Wie asiel vraagt, krijgt opvang en dus doe je dit dan maar. Uiteindelijk wordt slechts één op de vijf later als vluchteling erkend. Dit toont aan dat het asielstatuut failliet is, want het wordt in vier op de vijf gevallen misbruikt. En daarbij mag de rol van criminele mensensmokkelaars, die de asielzoekers schromelijk uitbuiten, niet onvermeld blijven.
Het is m.i. hoogtijd om de asielwet te herzien. Vele asielzoekers vluchten niet meer omdat ze door een regering politiek worden vervolgd, maar om economische redenen. Spijtig voor het kind met de vragende ogen.
Lees ook:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten